Magdalena Ciemierkiewicz

Śnieg przykrywa pola, przysłaniając je miękkim, puszystym welonem. Wszystko wydaje się ciche i wytłumione. Pod pokrywą śniegu widać drobne żyły potoków, punkty domów i patchwork pól uprawnych.
Wełnę filcowałam ręcznie, używając do tego gorącej wody i szarego mydła. Poprzez intensywne masowanie i ugniatanie cienkich warstw wełny czesankowej powstała pseudo-tkanina, której włókna przypominają wątek i osnowę. Do haftowania użyłam jedwabnych nici z dodatkiem moheru, wsuwając igłę pod samą powierzchnię filcu jak pod skórę. Nici te wzmocniły filc dodatkowo od środka. Powstała w ten sposób materia nawiązuje do widoku zaśnieżonej lub pokrytej mgłą ziemi z lotu ptaka. Filc, podobnie jak śnieg czy mgła, pełni rolę akustycznej przesłony — stanowi barierę dźwięków i wycisza. Forma inspirowana jest mapą i nieregularną powierzchnią ziemi. Na białej, zaśnieżonej tkance pojawiają się ślady podskórnych, przenikających się rzek, ścieżek, drobnych punktów, które współistnieją jak przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Mapa jest welonem – symbolem, który wprost odsyła do doświadczeń kobiet i herstorii. Stworzenie własnego welonu było dla mnie aktem emancypacji, wynikającym z potrzeby odwrócenia jego wyłącznie ślubnej symboliki i uniezależnienia go od męskiej obecności. Powstała w wyniku filcowania wełny materia to zarówno transparentny, lekki woal, jak i fałdy przypominające tkankę tłuszczową lub zręby śniegu. Tkanina jest dla mnie ciałem, które istnieje pomiędzy tymi odniesieniami.
Fotografie przedstawiają pracę nad filcem, w której towarzyszyły mi bliskie kobiety. Prezentują one powstały z fragmentów filcu patchwork na tle zaśnieżonych pól. Częścią pracy jest praca dźwiękowa – kolaż rozmów, fragmentów opowiadanych historii, dla których odbioru filcowa tkanka tworzy intymną przestrzeń. Praca nad tkaniną w obecności innych kobiet była dla mnie sposobem ukazania mojej relacji z nimi i okazją do opowiadania herstorii, które we fragmentach wybrzmiały w towarzyszącej pracy instalacji dźwiękowej.