Magdalena Ciemierkiewicz

Podczas II wojny światowej na polach uprawnych za moją rodzinną wsią znajdowało się hitlerowskie krematorium. Aby zatrzeć ślady zbrodni, ciała ofiar były palone, grzebane, rozrzucane po polach i wrzucane do rzeki. Krematorium istniało od 6 grudnia 1943 do początku kwietnia 1944, kiedy ten teren został zaorany. Współcześnie znajdują się tam uprawy pszenicy, ziemniaków, rzepaku i innych roślin.
Doświadczenie życia w miejscach masowej przemocy rozegranej w przeszłości jest również udziałem innych krajów Europy Środkowej i Wschodniej. W Ukrainie historia powtarza się także współcześnie. Performatywne formy pamiętania, które pojawiają się na nagraniach to próby lokalizacji przestrzeni pamięci w malowniczym krajobrazie i oznaczenie jej za pomocą obiektów-znaków. To także opowiadanie historii miejsca na nowo i pamiętanie jej z perspektywy kolejnego pokolenia.

Obiekty inspirowane są tradycją tworzenia przydrożnych krzyży i kapliczek. Najczęściej były one malowane na drewnie i ozdabiane różnorodnymi materiałami, takimi jak wstążki, kwiaty czy tkaniny. Do dziś podobne obiekty można spotkać w wiejskich przestrzeniach. Świadczą o potrzebie doświadczania duchowości – nie w ramach instytucji, ale blisko natury, w połączeniu z rytmem pór roku i w naturalnej przestrzeni. Prace przybierają formę kapliczek, przydrożnych krzyży, liter a czasem wskaźników, sygnalizujących miejsca o szczególnym znaczeniu, ale często nierozpoznane dla postronnego obserwatora.

Operator kamery: Karol Jakóbczyk Dźwięk: Alex Banaszkiewicz Montaż: Magdalena Ciemierkiewicz, Rafał Kruszka